zamanında çapa'da okurken yurttan ve okuldan düşüncelerinden dolayı kovulduktan sonra babası bir tanıdık bulup tekrar okula geri almaya çalışır. okul müdürü ali kaypakkaya'ya oğluna söyle fikirlerinden vazgeçsin tekrar okula geri alalım der.
baba kaypakkaya ibrahim'in yanına gidip durumu anlatır. ibrahim "baba silahın yanındaysa çek beni vur ama bana bu fikirlerden vazgeç deme" demiş. sağa sola saldıran içi boş, kokuşmuş zamane genci sana sorarım bir virgül değerindeki çıkar, rant, rüşvet karşılığında neyini satmazssın! bırak okulu, yurdu, aşı biri önüne kıçı kırık bir iphone atsın ruhunu bile satarsın.
iyi veya kötü bu ülkeden öyle bir nesil geçti. düşünen, eleştiren, fikir üreten (ki ibrahim kaypakkaya henüz 20 yaşında ülkeyi tahlil etmeye çalışmış oturduğu yerden de değil bizzat, mahallelere, köylere kasabalara kadar inip not tutmuş, hesap kitap yapmış ve bu notlar neticesinde çeşitli fikirler koymuştur ortaya) bu fikirleri neticesinde eyleme geçen, bu fikirler uğruna en ağır işkenceleri dahi göze alan ve henüz hayatının baharında ölüp gitmeyi seçen bir nesildi bir zamanlar türkiye'den gelip geçen.
şimdi ne oldu kenan evren'in boku gibi bir nesil. bu adamı eleştirebilecek tek sebebiniz kemalizm hakkındaki fikirleri mi? kemalist düzenin savunucuları olarak kendini lanse edenler tarafından lime lime edilmedi mi vücudu? bir et yığını olarak babasına verilmedi mi? günlerce insanın kanını donduran işkencelerden geçirilmedi mi? bu ülkede kemilizmi ve sistemi eleştirmenin bedeli öyle basit değil.
