bir çok kişi en başında aslında tepki verse de aslında en mantıklı olan tanışma biçimidir. Sanki kendi tanıdıklarımızdan çok hayır gelmiş gibi bu tanışma şekline ön yargı ile bakmak asıl bağnazlıktır.
27-30 yaşına gelene kadar bir sürü kadın/erkek giriyor hayatımıza. Hepsi günün birinde ya gidiyor ya biz onlardan gidiyoruz ve hepsinin muhakkak bir izini ruhumuzda barındırıyoruz. Tıbben ruh nakli mümkün olmadığı sürece de içimizde kalacak her biri iyisiyle kötüsüyle. Ardından bambaşka biri ile hayatımızı birleştirip, aile kuracağız. Ama içimiz hep izlerle dolu olacak ki her yeni ilişkide önceki ilişkinin heyecanını kaybediyoruz. Her ilişkide biraz biraz kendimiz olmaktan sıyrılıp, oyunu kurallarına göre oynamaya başlıyoruz. Kozlar sunup, hamleler yapıyoruz. Oysa hiç birimiz ilk ilişkimizde böyle değildik. Daha samimi daha içtendik. işte evlenene kadar da tüm bunları kaybedip kendimiz olmaktan uzaklasıp bambaska biri haline dönüşmeden, acılar çekmeden, kimseden gelecek umut etmeden belli bir yaşa gelip ardından ailenin de tanıdığı uygun biri ile tanıştırılıp, mantık çerçevesinde evlenmek en uygun olanıdır.
