benim merhametli annem, maaş gününden bir gün önce cebinde kalan son parası olan 1 milyonla kadıköy'den üsküdar'a geçecektir.
o bir milyon, hem yol parasına, hem ekmek almaya, hem de annemin aklındaki alınacak birkaç şeye hayli hayli yetecek hatta biraz da artacaktır. yarın maaş günüdür, sorun yoktur..
efes çarşısından çıkar, yukarı yürümeye başlar. bir dilenci görür, çok üzülür. hiç tereddüt etmeden bir milyonunu adama verir. gelin görün ki aslında aklında adama yarısını vermek vardır. parasını verir, yürümeye devam eder ki aklına hiç parası kalmadığı gelir. çarşıya dönüp yediği boku ablasına anlatmaya çekinir, işiteceği azarın yanında ablasına hiç parası olmadığını söylemek de istemez..
çaresiz döner dilenciye..
-kardeş hani ben sana az önce birmilyon vermiştim ya
-he abla allah razı olsun, allah ne muradın varsa versin, allah..
-şey, oğlum ben sana son paramı vermişim, eve dönecek param bile yok, ben aslında sana onun yarısını verecektim. bana en azından yol param kadarını versen?
-tabi abla ayıp ettin... buyur...
-sağol kardeş, allah razı olsun.
-estağfurullah abla
derken annem sol omzunda bir el hisseder. gözlüğünü unutmuştur, teyzem arkasından yetişmek isterken tüm rezilliğe şahit olmuştur.
-tü allah seni kahretmesin. bakam sen dilenciden para mı istiyorsun.. bu kadar mı havada senin aklın......
diye devam eder..
şimdi anlatır komiklik olsun diye.. ne çok canı yanmış halbuki..
