geçen gün ister istemez üzerine kafa yorduğum olgu aynı zamanda. saat 18 suları bir telefon geldi. liseden tanıdığım biri, ki vakti zamanında oturup konuşmuşluğumuz da olan biri, dün gece tabanca ile yaşamına son vermiş. tek kurşun, kalbe isabet. düşündüm de, hiç şans bırakmamışsın be oğlum kendine dedim. bir de kız arkadaşına mail atmış, "bunu okuduğunda ben artık olmayacağım. ölümümden sorumlu değilsin" diye. içim cız etti. belki yakın arkadaşım değildi lakin öyle veya böyle adını, sanını bildiğin, zamanında sohbetin olan bir çocuk. insan zaten her ölüme üzülüyor ya ister istemez, bir de tanıdığın ölünce daha bir etkilenip hayatı sorgularken bulabiliyorsun kendini.
google'a adını yazdım olayın olduğu gece, henüz pek bir bilgi yoktu, 2-3 sayfada rastladım haberine. derken aşağılarda bir link daha gördüm. "...semtinde eşyalı daireye ev arkadaşı aranıyor" yazıyordu. adres, telefon bilgileri vs. yazılmıştı bir de. o an gözlerim oldu. meğer ev arkadaşı arıyormuş bir süredir ve bunu internete yazacak kadar yalnızmış diye geçirdim içimden. en son hatırladığım kadarıyla az çok çevresi olan bir insandı, hali vakti de yerindeydi, anlam veremedim. önemli olan ne kadar anlamlı olduğu değil zaten, varolan gerçekler. kalbine sıktığı tek kurşunla intihar eden bir genç, kız arkadaşına attığı son mail ve internete bıraktığı "ev arkadaşı arıyorum" ilanı.
velhasıl intihar herkesin kabul edeceği gibi kötü bir durum. lakin kimileri önüne geçemeyebiliyor. en önemli nedeni de kişinin içini saran uçsuz bucaksız yalnızlık duygusu herhalde, bahsettiğim kişide olduğu gibi. beklenmedik anda gelecek en ufak bir destek belirtisi, en umutsuz insanı bile hayata yeniden bağlayabilir, bu yüzden herkes sevdiklerine sevildiklerini hissettirmeli, evet.
