bir babanın değil de, parçanızın yarısının yitip gitmesi gibi his oluşturan vak'adır benim için.
hayatı boyunca bir tek kötülük, bir tek mal kaygısı gütmemiş bir insanın yıllar sonra karanlıkta aradığı ve bulabildiği çocuğuna ciddi anlamda varını yoğunu, hayatını bahşedebilen bir insandan bahsediyorum. her türlü üzüntü yaşatmasına rağmen, bir insanın gözünün içine bakarak pislik bir hastalığa dokuz sene direnmesinden bahsediyorum ben. sırf kızı mezun olsun, kendi ayaklarının üzerinde emin bir şekilde durabilsin diye denemediği tıp, alternatip tıp, bitkisel tedavi yöntemi kalmaya bir adamdan.
kemoterapi ilaçlarını kesip, her arayana "son nefesi beklediği"ni söyleyen lakin çocuğu yanına gelince savaşmayı bırakmayan insandan. son anında nerde kaldığımı soran, yemyeşil gözleriyle bana odaklanıp önce tırnaklarının rengini sorup sonra korkudan ağlamaya başladığımda "sakın korkmak yok, hayır ağlamak yok." diye ölürken beni teselli edebilen bir babanın ölmesinden bahsediyorum. son nefesini benimle veren, hiç can çekişmeyen, dimdik yatarak ruhunu teslim ederken dahi gücünde bir nebze azalma göstermeyen bir babanın ölmesi.
emin olabilir misin bilmiyorum, defnedildiğin gece yağan o şiddetli yağmur ve kardan sonraki durulan havadan güç bularak söyleyebiliyorum bunları. seninle hastaneye gelemediğim zamanların vicdan azabına dayanarak. iki gün üzüldüm dediğin gibi, iki gün bıraktım bir kenara hayatımı. devam ediyorum ama her adımımda yokluğun, her yediğim darbede anlatacak birisinin olmayışının acısını çekiyorum. başımı keşke okşamasaydın da öleceğini bu denli anlamasaydım. babam değil, her şeyimi, hayatımdaki en değerli olguyu kaybettiğim günden beri farkındayım artık hiç mutlu olamayacağımın. kimsenin umurunda olmayışımın. yanında olabileceğimi bilsem tek gayemin yanında olacağım zamana ulaşmak olduğunun.
özlemek değil bu, üzülmek, acı çekmek de. bu başka, somut ya da soyut da değil işte. tamamen çöküntüdeyim. sohbet edebileceğim, kavga etsem de akıl verecek bir kişinin olmayışı. öldüğünde anladım dediğin gibi, nasıl yitip gittiğini. nasıl elin kolun bağlı olduğunu. özür dilerim.
