Hayatımda dün ilk defa ölmekten korktum. hep sanırdım ki verecek hesabı çok olanlar ölümden korkar diye, yanılmışım. aslında bizi dünyaya sımsıkı bağlayan nedenler varmış ve ben bunu şimdiye dek görememişim. aslında hala kaybedecek pek bir şeyim yok ama hep gözümün önünde ağustosun 13'ü var. ne kadar mutluydum o gün. 40 derece ateşe rağmen kendimi hiç hasta hissetmiyordum. bir an gözlerimi kapadım ve nefesimi tuttum. önce o geldi gözümün önüne, sonra bakışları, sesi, elleri, kokusu, masmavi elbisesi. birden olanca gücümle tekrar nefes almaya başladım. eğer ölsem bir daha onu göremeyecek, sesini duyamacak ve gözlerine dalamayacaktım. kendimi bir an meryem için kendini feda eden ibn-i tahir gibi hissettim. o cennette gördüğünü zannetmişti meryem'i oysa ki ben yeryüzünde bulmuştum o'nu. ibn-i tahir ne kadar ölüp meryem'e kavuşmak için arzu duyuyorsa bende o kadar yaşamak için arzu duydum.
sadece anılarla yaşamak zormuş sözlük, bunu iyice öğrendim.
