insanın o an ki duygusunu anlayan hayvandır. gelin bir anımı anlatayım.
5 yaşında iken köye gittim ilk defa, köy evini düşünün ki, iki girişi var arkalı önlü, yalnız ön girişten başlayıp, evin arka kapısına giden dairesel bir yokuş var. yani evin ön girişi bir kat, arka girişi iki kat ve alt kat ahır olarak kullanılıp, yukarı çıkan merdivenin, tavan ile birleşilip açılan kapısı var aynı mahzen gibi. neyse efendim, ben bu merdivenden çıktım, kapağı kapattım, kapağı kapatmam ile çıkan sesten sonra bir anda en az iki katım olan kangal köpeği ile göz göze geldim. (ki köpek beni yeni görmüş olup tanımamakta, ve kapağı kapatırken arkası dönük bir biçimde yatmakta) bu olaydan sonra yaptığım ilk şey ise, önce bir güzel yutkunup daha sonra sessiz bir şekilde ağlamak oldu çünki korkudan sesim çıkmıyordu. boyu iki katım olan, göğsünü germiş, kulakları dikmiş, ağzından salyaları akan o kocaman yaratık, ilk göz yaşımla beraber, kafasını iki ayağının arasına alıp, gözümün içine acıyarak bakarak, köpeklere özel olan o iniltiyi yapmaya başladı. o gün bu gündür köpekten fena halde korkarım ama çok da severim.
