büyük ölçüde be filinden kaynaklanan bir sorundur. dershane öğretmenliği yaptığım kısa sürede durumun vahametini kavramıştım ben. çocuklar ingilizce'nin tek olayını be fiili zannediyor. "gidiyorum." diyecek misal, illa ki cümleye "I am ..." diye başlamak zorunda hissediyor. "gidiyor." mu diyecek? yapıştır "he is..." kim öğretti bunlara bunu algılayamıyorum ki. nedir yani bu?
durumla eylemi ayırt edemiyor çocuk yahu. "I am go." nedir lan? 8. sınıfa gelmiş, hala "I am like cinema." (vuuuuv çok değişikmişsin) , "I am study." bunları okulda da söylüyor bu çocuk, ulan öğretmen kişinin kulağı tırmalanmıyor mu?
kalan etkenlere gelecek olursak, eğitim sisteminin çocuklara her şeyi zamansız öğretmesine de dayandırılabilir. çocuk italya nerede bilmiyor, hangi kıtada olduğunu bile bilmiyor. genel kültür rezalet, ama ortaokulda elektrik devresi öğretiyorsun. aynı şey dil eğitiminde de geçerli. işi gereği sürekli yabancı dil kullanan bir insan olarak, aynı durumdaki arkadaşlara soruyorum, en son ne zaman future perfect continuous tense kullandınız? ya da ne sıklıkla kullanıyoruz? bunu 13 yaşındaki çocuğun bilmesine ne gerek var daha özneden sonra fiil gelmesi gerektiğini öğretememişken?
kişisel eğilimlerin çok geç ve yanlış yönlendirildiği bir eğitim sistemimiz oldukça aksini beklemek çok boş olduğu için, uzun yıllar düzelemeyecek durumdur. daha çok turistin şuuru kapanacak "are you disco?" sorularıyla.
