hayatımın en özel günlerinden bir tanesini yaşadım. sevildiğini hissetmek bambaşka bir şey. hiç bu kadar derinden hissetmemiştim.
'en az 3 dostum diyebileceğiniz insan olsun çevrenizde' cümlesi gerçekten çok doğru. insanın ailesinin dışında bir şeyler paylaşabileceği yakınları olmalı.
insan mutluluktan ağlamanın kıymetini bilmeli. mutsuzken ağlamanın acısını herkes derinden hissediyor zaten.
insanların yargısız infazlarına üzülmediğimi fark ettim artık. tanıyorum kendimi o ne biliyor ki hakkımda diyebiliyorum.
çok önemsediğimiz şeyler var elbette gerçekten önemli ama o önemli şeyleri yapmak için kendimizi hırpalıyoruz ya düşünüyorum ne anlamı kaldı diye cevap sadece bir hiç. sonucunda benim de mutlu olacağım işler yapmaya çalışıyorum o yüzden.
hani gece yatarken sabah kalkıp kalkamayacağımızı bilmiyoruz ama yine de plan yapıyoruz ya yarın için. hayatımız tamamen bunun üstüne kurulu aslında, umudumuzla yaşıyoruz. işte allah kimsenin hayatından o umudu almasın istiyorum.
her şeyden önemlisi insan sevilmek için kendisini sevmeli önce. düşünüyorum da kendisine saygısı olmayanı ben neden seveyim? bahsettiğim şey ukalalık değil, öze saygı. bir sen varsın ve hayatta çok önemli şeyler başarabilirsin, bunu diyebilmeli insan.
