ben hiç üzerine yazılar yazacagım, onun ugruna acılar cekecegim, yeri geldiginde fedakarlıktan kacınmayacagım, kendimden çok sevecegim biriyle birlikte olmadım. belki oldum, farkında değildim, hatta kuvvetle muhtemel ki farkında değildim,
düşüncelerime hakim olamadı hiçbir kız, kadın. bütün günlerimi, gecelerimi, bir kadınla beraber olma, buluşma onunla yanyana olabilme hayaliyle geçirdigimi de hatırlamıyorum.
ikili ilişkiler konusunda benden daha uzman, daha tecrübeli olabilir bir liseli bile. hep acemiydim. hep vurdumduymaz, umursamazdım.
neden diye soruyorum kendime. kendime aşık oldugumdan falan değil bu. ya da sevdigim kızları az sevdigimden de değil.
günümüzdeki ikili ilişkilerde cogunlukla çiftler birbirinin hegamonyası altına girerler. dış dünyaya kendilerini kapatırlar, kıskançlık seviyesi had safhada olan ilişkilere başlarlar. ve sevgililerinin istedigi şekilde yaşamaya zorlanırlar. oldukları gibi değil, kendi özleri gibi değil, aşık oldugu insanın direktiflerine uyarak onun kafasındaki ideal sevgiliyi oynamaya calısırlar.
ve böylece gittikçe birbirine benzemeye başlarlar. her hareketleri, her konuşmaları, sevdikleri filmler, hoşlandıkları şarkıcılar,.. iki beyin tek beyin haline gelir. biri kaybolur, buhar olur gider. öyle ki artık giydikleri tshirtlerin rengi, ayakkabılarının markası bile aynıdır. yani sadece fikirleri değil, dış görünüşleri de birbirlerinin kopyasıdır.
sonunda ise karşındaki insandan sıkılmak, bezmek kaçınılmazdır. çünkü insanın başkalarıyla konuşma, buluşma, iletişime geçme nedeni; kendinden biraz olsun uzaklaşmak, sosyalleşmek, başka yeni düşüncelere yelken açabilmek, kendi sıkıcılıgından bayagılıgından kurtulmakta yatar. bu yüzden zamanla birbirinin ikizi olan çift artık çıkışı olmayan bir çıkmaz sokaga girmişlerdir,
çiftlerin biri tarafından "sen o ilk tanıstıgımız günkü berk değilsin" ya da "sen çok değiştin buse" laflarıyla ayrılıgın tohumları ekilir. halbuki ayrılıgın sebebi o çiftlerden birinin digerine yaptıgı yaptıgı baskıdan, kısıtlamalardan ileri gelir. o lafı diyen suçludur aslında. en büyük kabahat ondadır. bu kötü değişime yol açan odur çünkü.
böylece birbirinin kopyası olan çiftler bir süre sonra ayrılırlar, dost da kalamazlar muhtemelen, çünkü insan başkalarında kendi sıkıcılıgını gördügünde o insandan uzaklaşır.
