çoğu zaman kendimden tiksiniyorum.
ama intahar etmem mesela.
çünkü bazen yaşamak istiyorum.
bazen zoraki nefes aldığımı hissediyorum.
bazen, güneşin cömertçe tüm ihtişamını sergilediği, masmavi bir gökyüzü beni kandırabiliyor,
bazen en içten kahkahamda nefessiz kalışımı hayal ediyorum.
ama bu aralar çoğu zaman,
yaşamak konusunda o kadar da iddalı değilim.
bazı sabahlar uyanmak zor,
yinede eskisi kadar zor değil.
kendimi, kendimin içinde
yüreğimde, zihnimde, vicdanımda
ve tüm hissi vasıflarımda
kilitlenmiş, hapsolmuş, zincire vurulmuş hissediyorum.
insanları kıskanıyorum,
kelimeleri alıp kucaklarına sevebiliyorlar,
kelimeleri uyutup kaçabiliyorlar,
kelimelerin tanrılarılar onlar.
bense sadece okuyabiliyorum.
insanları kıskanıyorum,
sevdikleri ama açılamadıkları biri var,
onları bırakıp giden ardından acı çektikleri biri var,
17 yaşında, 23 yaşında, uğruna ölebilecekleri ideolojiler var,
en çok da sabah kalkıp mutlu olabilen,
mutlu kalkabilen insanları kıskanıyorum.
başını yastığa koyduğu anda uyuyabilen,
saçları okşayarak,
öperek uyandırılan insanları kıskanıyorum.
bir de çok yalnızları.
ve kişiliğini oturtabilmiş, tutarsız olmayanları. kendini sevebilenleri.
ben bazen iyi biri olmak istiyorum.
ama çoğu zaman olamıyorum.
