dün gece eve yürürken görme engelli vatantaşlar için kaldırımlara yapılan kabartmalı taşlara şöyle bir baktım. kaldırım bom boş ankara sokaklarında bir ben varım. dedim ki 10 saniyeliğine kör olayım ve yürüyeyim şu taşların üzerinde. kapadım gözlerimi, bir iki üç cık olmadı bir refleksle açtım gözlerimi. belli bir yere kadar yürüyebiliyorum sonra resmen sarhoş gibi kendi ayağımın üzerine falan basıyorum. hiç birinde başaramadım. 10 saniyeliğine de olsa yürüyemedim o taşların üzerinden. sonra anladım ki her sabah görüyor olarak uyanmak, görüyor olarak kapamak gözleri geceleri büyük nimet. teşekkürler Allah ım.
