bunca zaman ön yargıyla yaklaşıp "çocuk işi yea" diyerek ne filmini izlemeyi ne de kitabını izlemeyi gerekli görmüştüm. ta ki geçenlerde serinin ilk kitabıyla tanışıncaya dek... beklentilerimin üzerinde oldu bu tanışma, -bunda çevirinin de etkisi var kuşkusuz- ben, -birçok kişi gibi- bir eserin kitaptaki halini daha çok seviyor ve etkili buluyorum, zira hayal gücüne dayalı olup iş okuyucunun tasavvurunda bittiğinden, ayrıca bazı güzel ayrıntıların beyaz perdede taşınamamasından -peeves gibi bir karakter yok bir kere!-, kitaba özgü anlatımın yanında beyaz perdeninki sönük kaldığından filmini izlemek yerine kitabıyla tanışmayı yeğledim.
yapıta dönersek: ben ki, koca adam okurken kah eğleniyor, kah heyecanlanıyorsam, 10 yaşındaki velet neler yaşamaz? yapıt, kanımca amacına ulaşmıştır, okuyucuyu-izleyiciyi eğlendirerek, heyecanlandırarak. ayrıca, yukarıda da belirttiğim gibi peeves gibi beni okurken kahkahalara sürüklemiş bir karakterin filmde yer almaması film için çok kötü olmuş. en yakın fırsatta da diğer serileri okumayı planlıyorum.
sonuç itibariyle genci yaşlısı, 7'den 70'e her yaştan kişi bir fırsatını bulup okumalı diyeceğim yapıtlar bütünü. unutmadan, harry'ye üzülmedim değil, çocuk bildiğin evde sığıntı, yazık yahu teyzesine "nasıl teyzesin sen be ablacım? insan kardeşinin oğluna böyle mi davranır?" diye teessüf edesim geldi.*
