selam sana sevdiceğe alınmış gelincik puzzle nın kayıp son parçası, biliyorum kayıp değilsin aslında; seni ben çaldım bari bu da tamamlanmasın diye hayatım gibi... tamamlanmış bir hayattan ne bekleyebilir ki insan..?
bugün edeceğim kelamlar , bırakmaya dair...
herşey sevgilim bırakmamla başladı. o gün bunun bir başlangıç olacağını düşünürken, zihnimce kastettiğim, yeni bırakmaların başlangıcı olması değil, yeni bir hayatın başlangıcı olmasıydı. oysa benim sevgilimi bırakmam demek, bırakmalar silsilesinin ilk adımını atmam demekmiş, bilemedim.
çok uyuyorum diye kızıyordum kendime, çok uyumayı bıraktım.
yokuşta nefes almak zorlamaya başlayınca ve spora da tabi, sigarayı bıraktım.
spora başlayınca bir de alkolü bırakmak gerek dediler, onu da bıraktım (tamam ayda bir içiyorum ama sayılmaz), çikolatayı bıraktım.
kanser ediyor dediler, şekeri ve tuzu bıraktım.
genel müdürüm rica etti, ekmeği bıraktım.
ot gibi yaşıyorum yani senin anlayacağın...
dermansız acılar sindi ruhuma, mutlu olmayı bıraktım.
şimdilerde kendimi bırakmanın yollarını arıyorum, intihar etmenin dışında bir yol.
duş buharıyla kapanmış aynamın karşısına geçip çıplak elimle dört parmaklık bir açıklık yaratıyorum göz hizamda,
öğürmekten kan çanağına dönmüş bir çift göz. masumiyetlerini ve yaşama tutkularını yitimişler bana bakıyorlar.
kendim olduğumu sandığım görüntüme bakıyorum (ben kimim ki?). ağzımdan dökülüyor bir çift söz:
