ben bu yazıyı sınıfımdaki görme engelli arkadaşımın anne ve babasına yazdım.
her gün sabah okula bırakan,öğle arası koluna girip yemeğe götüren,çıkışta serviste yer bulmaya çalışan bu yüce gönüllü insanları her gördüğümde hissettiğim tek duygu kocaman bir hayranlık. bunun bir nedeni de ne annemle ne de babamla görüşüyor olmam. o tabloyu her gün gördüğümde düşünüyorum anne baba olmanın anlamını,maneviyatını. benimkilere anne baba demek bu insanlara ağır bir küfür olur bence. bazen durdurup tebrik etmek istiyorum ama sonra yanlış anlarlar sen kimsin de senin tebriğine mi kaldık diyecekler diye korkuyorum. demezler ama bence öyle yani ben tebrik etsem ne olur ki. yine de içimde çok ukte kaldı o yüzden onları buradan tebrik etmek istiyorum. her şeyin en güzeli sizinle olsun,emekleriniz kat kat dönerek o güzel yüzlerinizi güldürsün,kızınız okuduğu bölümde çok başarılı olsun, kısacası her şey gönlünüzce olsun..
