Esasında kütleçekimi her yerdedir. Bu kuvvet, gezegenlere, yıldızlara, Güneş Sistemi'ne ve hatta galaksilere şekil veriyor. Ay, Dünya'nın kütleçekimi sayesinde orada duruyor; Dünya, Güneş'in kütleçekimi sayesinde burada duruyor. Ancak kütleçekimi, mesafeyle beraber azalır. Bu sebeple, Dünya'dan yükseldikçe yerçekimini daha az hissederiz. Ancak bu, astronotların uzayda ''ağırlıksız'' hissettikleri anlamına gelmez. Bizler kendi kütlemizi hissetmeyiz, zira Dünya'nın kütleçekimi bizi çekirdeğe çekerken, taş tabaka bizi durdurur. Astronotların hissini, hızla aşağı inen bir asansörün içinde bulunan bizim hissimizle ya da eğimi yüksek bir rampadan aşağıya herşeyi göze alarak, hızla inen bizim hissimizle karşılaştırabilirz ve benzeştirebiliriz. Kısaca kütleçekimi her yerde kendisini gösterir, fakat kimi zaman zayıflayarak, kimi zaman kuvvetlenerek.
Yerçekimsiz bir ortam ise henüz yaratılamamıştır; bahsettiğiniz ortamda, ''microgravity'' ilkeleri geçerlidir. Bir nesne serbest düşme durumundayken, ağırlığı sıfır olur. Ancak kütlesi aynıdır. Bu mikrogravite ortamını yaratmak için NASA'dakiler, özel geliştirilmiş uçakları parabolik yaylar şeklinde uçuruyorlar ve böylece ortamı yaratabiliyorlar, ancak 20-30 saniyeliğine. Bir de 500 metrelik kuleleri var, onlardan, sürtünmesiz ortam yaratıp serbest düşme sağlayabiliyorlar. Orada da mikrogravite elde edilebiliyor. Zaten bir merdiven dizisinden aşağıya hızla inme eylemini deneyimlediyseniz, hafifçe bir hafifleme hissine kapılırsınız. Küçük bir deneydir aslında bu.
