Aslında ciddi bir sorudur; mutlaklık kategorisine içsel olan kifayetsizliğe işaret eder. Mutlak olan, herşeyi kifayetsiz kılabilme yetisine sahip olmalıdır. Yani mutlak olan her şeye hakim olmalı, her şeyi kısıtlayabilmelidir. Ancak aynı zamanda, kendisi kısıtlanamaz olmalıdır. Dolayısıyla mutlak olanın gücünün sınırı yine kendisi olmakta, ve kendi kendisini sınırladığından da, mutlaklığı hep eksik kalmakta, ertelenmektedir. (bkz. yapı-söküm) Tabii bu içsel eksiklik, aslında varoluşun bir koşuludur. Varolmak, içinde yok olmayı, mutlaklık içinde kifayetsizliği barındırır. (bkz. diyalektik)
Soru anlamlı olmasına anlamlıdır da, bu soruyla (ve sadece bu soruyla) tanrı inancına karşı çıkabileceğini düşünmek pek gerçekçi değildir. Kaldı ki, tanrı inancı mutlaklığı da gerektirmeyebilir. Örneğin Yunan mitolojisinde, Zeus da dahil olmak üzere, hiç bir tanrı mutlak bir güce sahip değildir. Onun yerine, bu gibi soruları, varolmanın doğasını araştırırken kullanılabilecek araçlar olarak görmek daha doğrudur.
bunun yanında "tanrı bizden daha üstün, biz onu kendi mantığımızla anlayamayız" argümanının tehlikesini de belirtmek isterim: bu argüman, tanrıyı mantığın alanından çekmekte, tanrıyı, hikmetinden sual olunmaz kılmaktadır. Ancak böyle bir tanrı anlayışı çerçevesinde yorumlanan herhangi bir din, kitlesel katliamlara, soykırımlara, ahlaksızlığın ve mantıksızlığın dibine vurmaya müsaittir. Ne de olsa inananları, inançlarını kendi akıllarıyla yargılamayı reddedeceklerdir. Tehlikelidir, zannımca kaçınılmalıdır...
