Cocuklugumdan beri ozel ilgim vardir tasarim, resim islerine. Zamanin cocuklarini bilmem de hangimiz bebeklerine kumas parcalarindan yatak, yastik yapip kiyafet dikmedik ki(bir kisim erkekleri tenzih ediyorum)? Babaannemin belki de yalnizca beni sevklendirmek adina cok begendigini soyledigi gerek el orgusuyle gerek kagit ve selobantla gerek kumas parcalari ve tutkalla yaptigim kiyafetleri hala muntazam bicimde saklarim kutuda. Kutuda yillardir her gordugumde vereyim de baska cocuklar sevinsin ben yeterince faydalandim desem de vermeye kiyamadigim bebeklerim ve kiyafetleri... Sagolsun annem de hic mani olmadi benden tek istedigi resim yaparken, kiyafet yaparken yere ortu sermemdi. Her yer allak bullak gorunse de belki de beni yetenekli gordugunden duzen hastasi hanim, gikini cikarmazdi yol gosterirdi bazen. Durur hala bazi resimlerim yine o kutuda.
Ben ilk okuldayken Nevra hocamin verdigi temalarla resimler cizerdim, yapamayan arkadaslarima da yardim ederdim zaman zaman. Guzeldi zaten ne vardi ki cizmede bir evi, tuten bacasini, Gunes'i, yemyesil cimenleri, dereyi, martiyi, yunus gibi hoplayan baliklari... Ya da kocaman gulumseyen bir ogretmeni, elinde cicek ve hediyeler tasiyan ogrencileri... Derken brans dersler basladi resimmi, muzigi farkli odalarda farkli ogretmenlerle islemeye basladik. Resim ogretmenimin bana kani isinirdi severdi. Kendimi ilk kez o atolyede kanitladim, yetenegimin olduguna gercekten inandim. Resimlerimi begeniyordu, panoya asiyordu, bana cesitli gorevler veriyordu, guveniyordu. Otoriter agir durusuyla, kirmizi aykiri duran erkeksi sac kesimiyle, gur sesiyle, konusurken bile gamzeleri beliren bu ogretmeni memnun etmek, gururlandirmak benim cok hosuma gitmisti. Sayesinde kendimi gelistirmeye calistim, resme biraktim yaptigimin guzel/cirkin oldugunu dusunmeden. Okuldan ayrildigimdan bir sene sonra ziyaretine gittigimde bile resimlerimden birini hala panoda gormek beni mutlu etmisti.
Orta okula yeni bir okulda basladim, ailem oyle istemisti itiraz etmedim okulumdan gayet memnun olmama ragmen. Simdi fark ediyorum da egitimim icin de dogru bir karar degilmis ogretmenlerim daha iyi sayilmazdi. Brans derslerini severim oldum olasi hele teknoloji ve tasarim ve muzik derslerini. Resmi bu kategoriye koyamadim nedenini aciklayacagim birazdan.
Orta okul ogretmenim(Zerrin Anlaş) fazlasiyla yardimsever bir ogretmendir. Onune hocam resmime yardim eder misiniz diyip bos kagidi koyun, resmin cogunu yapar zaten. Resim yapmayi beceremeyenler de haliyle ogretmenin basinda toplanirdi kimisi yalakalik yapar yaptirirdi resmini kimisi ogretmenin gozdesi oldugundan... Belli ogrencileri vardi Zerrin hocanin. Edanur, Ozge, Muzaffer(oglu), Sena vb... Resim odevi verirdi yanina giden cizimi bile beceremeyen ya da evde ablasina abisine ufak tefek bir seyler yaptiran ogrencilere bile yardim ederdi. Yardim. Hayir bu yardim degildi. Bencillikti. Resim cizmeyi, resimlerini cocuklara begendirmeyi severdi, yetenegini sergilemeyi severdi. Bilirsiniz bunu. Bana etik gelmedi hic ogretmenin yanina gidip resmime yardim etmesini istemek. Kendi cabamla da olsa diger cocuklardan 5-10 puanlik bi farkim olurdu zaten en fazla. Ogrenci kayirirdi Zerrin Anlas. Resimden sogudum ben orta okulda. Yetenekli degil, ortalama bir yetenegimin oldugunu ilk kendinin buyuk katkilarinin oldugu Edanur'un resmini cok guzel oldu diye sinifa gosterirken dusunmustum. Zerrin hoca vazgecirdi beni resimden. Resimden diyorum cunku yaptigim her resim begendirme gudusuyle yapilmisti, kendimi bulamiyordum. Resim yapmak bir sure sonra zahmetli gelmeye basladi ve birkac denemeden sonra koreldigimi, coktan vazgecmis oldugumu fark edip resim yapmayi biraktim. Hala uzulurum az da olsa. Simdi onume temiz bir sayfa aciyorum ve yaptigim sacma birkac cizikten ya da surekli yaptigim suratlardan farkli olmuyor.
Tum bunlari neden anlattigimi aciklayayim. Belki bunu su an genc anne babalar ya da anne baba adaylari okuyordur onlara bir oneride bulunayim dedim. Ogretmen, okul, motivasyon cok onemli. Bir ogretmen sizi hic sevmediginiz bir alanda basariya itebilir ya da aksine sevdiginiz bir isi yapmaktan sogutabilir. Cocuk her zaman mutlu oldugu zaman basariyi ardinda getirir. ona daha basarili bir okul, daha iyi ogretmenler sunabilirsiniz ama unutmayiniz cocuk sevmezse yapmak, istemez, sogur. Bunlara kendimden ve cevremden bircok ornek verebilirim. Ilk okulda, orta okulda bir cocuk icin okul, ogretmenler, arkadaslari cok da onemli degil diye dusunmeyin cok etkiliyor. *Mutluluk, motivasyon basariyi getirir.
