ailem her türlü konuda beni komşumun oğluyla kıyasladığı gibi, bu konuda da kıyaslardı. Benim iyiliğimi mi düşünürlerdi bilinmez, ama hep içimde ukte olarak kalmıştır bu olaylar.
Bunlardan biri de komşunun oğlunun resim defterini (tabii ki benimle kıyas yapmak için) ödünç alıp eve getirdikleri gündü. Ben kendi defterime mis gibi resim çizmişim, yemin ederim çok iyi resim yapar, her daim resim yarışmalarında birinci olurdum.
Ve komşunun oğlu kocaman bir s harfi çizip, ucuna kafa yapmış. Buna da yılan demiş. Sayfada başka bir şey yok. Bok gibi resim olduğunu o yaşta anlıyorum, ailem beni azarlamaktan geri durmuyor: (a: anne, b: baba)
A: bak komşunun oğlu x ne güzel yılan çizmiş. Sen niye ağaç falan çiziyorsun da yılan çizmiyorsun?
B: biz seni güzel resim çizer bilirdik. Bizi utandırmak için mi yapıyorsun?
A: evet evet bize inat yapıyor. Küçücük başına bizi düşman bellemiş utanmadan.
B: bizi rezil etmeye mi çalışıyorsun? Bi yılan çizemeyecek kadar aciz misin?
Ben: ühü ühüüüü...
Lan hep başkaları ile kıyaslandım, daha başarılıysam bile başarısız damgası yedim. Ne güzel yetiştirdiniz beni.
Artık içimden hiçbir çalışma isteği gelmiyorsa, o da küçükken azimli olmama rağmen sürekli tembel damgası yemiş olmamdır.
Yine de anne babadır, sevilir. Geçen rüyamda öldüklerini görüp ağlayarak uyanmam ile, ne kadar sevdiğimi tekrar anladım.
