annemle son diyaloğum haseki hastanesinde olmuştu. beyne giden damarlarında biri tıkalıydı ve artık beyin olarak beni gördüğü anda bazen tanıyor bazen tanımıyordu. kendi evinde oturduğu zaman memlekette sanıyordu kendini 80 yaşına gelmiş yaşlı bir kadın bana buzdolabında yemek getirmeye çalışıyordu. zorla parmağında ki yüzüğü çıkarıp bana veriyor hatıra olarak saklamam için. oğlum al bunu sakla san ki öleceğini biliyormuş gibi. o gece tekrar hastalığı artıyor ve bir hafta yatıyordu. son günlerinde devamlı uyuduğu için konuşamıyorduk bile. ve bir sabah işteyken hemşireden gelen telefonla ölüm haberini alıyor yığılıp kalıyordum. bir yazarın annesiyle olan son diyaloğu buydu.