hic bir anım yok mutluluklarıma dair,
Ellerimde birer kelepce var, hissediyorum ve sen yine gulmektesin bana utana utana. Biliyorum, ozledin beni ama anlatabildigim kadarıyla mutsuzum. Niye diye sorma, ben de bilmiyorum. Bildigim tek bir sey var; o da bunu kime yazdıgımı, niye yazdıgımı bilmemem...
Sokaklar bos. Bir kac adam var geceyi sabah zanneden ve sokaklara cıkan. Bir de ben varım, bense sabahları gece sanan. Aldanmaktayım, biliyorum lakin anlatamadıktan sonra adam gibi yasamanın ne faydası var?
Gozlerime bakma oyle. Tutamam kendimi; soyleyiveririm, soylemesini bile bilmedigim seyleri. Unutmak mı? Hayır, daha degil. Henuz yapabildigim seylerden degil unutmak ama sana soz, basaracagım. Tıpkı bir turlu soyleyemedigim yalanlar gibi...
Elveda bile demedim sana. Biliyorsun; veda edemem, aglamaya baslar gozlerim. Aklımda ne mi var? Yarınlarım, hayallerim, sevgim. Kaybedislerim, kayboluslarım ve sen. Baska ne mi var? Bir de eski bir resmimiz var, arka fonda huzunle batan gunes ve yanımda sen ama ben senin yanında degildim o resimde. Nerde miydim? Gozlerinin icinde..
Coktandır aglamamıstım; tesekkurler ve simdi yine aglamak zamanıysa eger, ben o hakkımı kullanmıstım senden seneler, seneler evvel...
Beni sana terkediyorum, bana iyi bak ve bir gun eline gecerse bu yazdıklarım, sakın aglama. Aglarsan hissederim, biliyorsun ve sakın unutma hicbir seyi hayata dair.
Elimden gelse daha yazardım, kalemimden gelse... Ama yazamıyorum seni satırlarıma; aglıyorlar, susturamıyorum ve sonra ben de aglamaya baslıyorum...Ben sana, sen de satırlarıma emanetsin lavinya. Kendine iyi bak en guzel aynalarda
