brooks ve red'in hapishaneden çıktıklarında hayata karşı tutumları bence filmin en can alıcı sahnesiydi.
tutkulu ama imkansız bir rüyanın nasıl gerçekleştiğini, o rüyayı ne kadar arzulu bir şekilde düşleyip umut beslersen ona o kadar yakın olduğunu anlatan en iyi film.
film içinde hemen her karakter hakettiği yere ulaşmıştı. tüm filmlerin adalet eninde sonunda yerini bulur klasikliğinden uzaklaşılmamış. ve bizler her zaman iyinin doğrunun, adaletin yanındayız imajından vazgeçilmemiş. iyi mi olmuş iyi de olmuş çok da güzel olmuş. esaretin bedeli ödenmiş. umutlarımıza umut katmış, içimize huzur doldurmuş.
