2008 31 aralık. kısa dönemler aynı koğuştayız 36 kişi. daha yeminler edilmemiş, kafalar rahat. askeriye kuru yemiş içecek falan dağıttı, çocuklar yeni yılı kutlasınlar diye fakat saat 22:00 de herkes yatacak. neyse yemişler yendi, içecekler içildi, çocuklardan biri saz bulmuş bir koğuştan, getirdi. varmı çalmasını bilen falan derken biri başladı çalmaya. o çalıyor biz söylüyoruz, keyifler yerinde. derken kapı kırılırcasına açıldı, laaaaaaan diye bir gürleme duyduk daha sonra. gelen nöbetçi komutanmış(adam yarbay beyler o zaman bunun ne demek olduğunu daha idrak edememişiz), napıyorsunuz lan bu saatte, saat 11 hayvan herifler! ilk ranzada ben varım, yüzüme bakarak sordu;
-niye bu saatte ayaktasınız oğlum?
-hocam arkadaşlar saz bulmuşlar, çalıp söylerken vakit nasıl geçti anlamamışız.
-hocam mı?
-pardon abi.
-abi derken?
-emredin komutanım(götten ter akıyor)
-sen şu an yeminli değilsin ya, etrafında sabun köpüğü kadar ince bir koruma kalkanı var ve bu kalkan 8 gün sonra patlayacak. işte o zaman ben yine burada olacağım!
-emredersiniz komutanım!
adam sinir küpüne döndü iki dakikada. kapının oraya geldi tam çıkacakken arkasını dönüp, aranızda elektrik elektronik mühendisi varmı lan! diye bağırdı. biri çıktı, ben varım komutanım dedi. ''kalk ışıkları kapat o zaman'' dedi ve gitti.
bu da böyle bir anımdır.
