sürgün yerine gönüllü gidenlerdenim. kişilerle veya komutanlarla ilgili olmayan küçük bir anıyı paylaşmak isterim.
tek katlı barakadan bozma olan, dağ yerinde bir köydeydi karakol. bu karakol binasında! müthiş fareler vardı. gördüklerimiz genelde tarla faresi denilen ve genelde kilere dadanan, sevimli suratlı, ufak-tefek bitirimlerdi. komutanlarda çare olarak yapışkanlı tahta kullanmamızı, tahtanın üstüne ekmek kırıntıları koyarak binanın sağına soluna koymamızı emretmişti.
bir sabah kalktığımda bir tanesini tamamen yapışmış halde buldum. çaktırmadan tahtadan çıkarıp salacaktım ama derisi tamamen yapışmış haldeydi ve mümkünatı yok zarar vermeden çıkarılamazdı. çok üzüldüm hayvanı o halde görünce ve elimden gelen birşey yoktu. bende bir umut dışarıda birikmiş 2-3 metrelik karın içine tahtası ile salladım. hani belki kar yapışkanı çözerde kurtulur diye.
bahar gelmiş karlar erimiş ortalık yeşermeye başladığında mıntıka temizliği yaparken gözüme o yapıştığı tahta ilişti. farecik yapıştığı yerde yoktu. kimbilir belki yapışkan kendiliğinden çözülmüş kurtulmuştu veya kimbilir belki de arkadaşları acılarına son vermişlerdi.
işte şimdi ne zaman askerlik anılarımız canlansa barut kokularında ziyade ölüm korkusu ile kalbinin attığını gördüğüm o farecik aklıma gelir.
