Bugün diğer 5 gün de olduğu gibi evden çıkmadım. Gökyüzünün ne renk olduğunu pencerelerden gelen ışık hüzmeleri olmasa unutabilirdim. En büyük çılgınlığım bir odada fazla oturduğumu düşünüp, başka bir odaya yerleşmem ve belirli bir süre de o odanın oksijenini solumam. Evdeki bütün oksijeni tek başıma yediğimi düşünüyorum çünkü ayağı ev zeminine zamkla yapışmış gibi yaşayan tek canlı benim, ailede. Bundan şikayetçi olma durumumsa, söz konusu bile değil sözlük. Nefes darlığı çekerek hakkı rahmetime kavuşacağımdan korkan arkadaşlarım ne kadar beni evden çıkarmak için üstün bir azim örneği gösterselerde, ben evin zeminine bağlı yaşamıma mola vermek istemiyorum. Yarın, bu aslında hoşnut değilmiş gibi gözüktüğüm ama son derece hoşnut olduğum evcimenliğimi yarıda kesmek zorunda kalacağım. Bunun hüznünü, üzüntüsünü yaşıyorum.
