Bir yoldun aslında, tüm zorluklardan tüm sorunlardan göz yaşından yokluktan ve mutsuzluktan arınmış. Ev idin kokusu koltuk minderine sinmiş, kucağında uyuya kalınmış. Abide idin, işten dönüşü beklenilen sofrada çorbaya ilk kaşığı atsın diye umutla beklenen. Sen ramazan pidesiydin üzerinde dumanı tüten, köşeden elinde ekmekle dönen, gözlerini balkona dikip çocuklarına bakan. Bir mahsendin belkide sevgini içine gömmüş, zorluklarla büyümüş sevdiğini söyleyemeyen ama içi gerçekten sevgi kokan. Sığınaktın sen en çaresiz zamanlarda kimsenin bize erişemeyeceği kadar güçlü. Bir kurtarıcıydın baba sen her yere düştüğümde elimden tutan yaramı temizleyen. Sen aslında öğretmendin hayatı bana öğretmeye çalışan. Sen kahramandın herkezden güçlü kuvvetli dayanıklı. Sen aslında herkesin babasını dövebilen adamdın. Sen kitaptın okumaktan hiç bıkmadığım. Amaçtın benim için sana benzemeye çalıştım. Sen çınardın içten içe solarken bizi yeşerten. Sonsuzdun, ebedi ve ezeli idin. Sen sen en baskaydın. imseye hiçbir şeye benzemiyordun. Tanımsız koruyucu bir melek. Adanmış dimdik duran biz koruyucu. Sen gözlerini kapayandın o gün. Sen bana erken veda eden. ilk içtiğimiz rakının şarkısını her dinlediğimde ağlatan, özlem duygusunu yokluğunu hasretini bu kadar hissettiğim, kendisine bakışına yardımına o nasırlı ellerine muhtaç olduğum tek insansın. Sen beni bıraktığın yerde ve zamanda hiç bırakılmayansın. Sen BABAMsın. Sen canıma can veren. Yüreğime güç veren. yoluma ışık saçansın.
