rahmetli anneannem (ki bence ermiş ulu bir kişilikdi) birini çok ve gerçek bir sevgiyle sever ve bunu kimseye söylemezsen o sevgi seni cennete taşır demişti ben hiç öyle yapamadım keşke başarabilseydim zaten o zaman cennet olurdu belki dünya evet o acı bile cennettir... bir düşünün o sevgiyi sahibine verdiniz sizi kırdı incitti ya da karşılığını vermedi şımardı sevginizi hor kullandı ya da belki de en en fenası o da sizi sevdi ama tükendi sevgi birlikte tükettiniz tertemiz bir güzelliği sevginin masumiyetini yitirdiniz...
platonik aşk en güzel en gerçek aşktır hayatımda kimi sevdiysem sevdi beni şükür kimisi düşmanca haince can yakarak egoistce ama sevdi böyle sevgi olmaz olsun dedirtsede sevdi ama tertemiz kalan hatırlanınca gülümseten aşk varsa biri lisede yıllarca adını sayıkladığım yüzüne bakarken kıpkırmızı kesildiğim komşum ve okul arkadaşım bir diğeri kocaman olmuşum yaşıtlarım alemlerde sekerken ben yine platonik takılıp kimseye yüz vermeyip kanka ayağı yaptığım ama aşkından deli divane olduğum üniversitedeki arkadaşım... (merak edenlere not ikisi de evli mutlu çocuklu ikisi de facebooktan selamlaşabildiğim kişiler ikisi de mutlulukları için dua ettiğim masum sevgiler ama diğerleri karşılığını gördüklerim yani eski sevgililer onların adı batsın...) *
