duvara kafa atmak.*
dalga geçmiyorum, cidden böyle bir şeyi yaptım.
olay şu şekilde gelişti;
ranzanın altında uyananlar daha iyi bilirler,
duvar kenarı daha bir karanlıktır kuytu olduğu için.
normalde ışıktan rahatsız olmayan ben
ranzada yatmaya başladıktan sonra ışığın sızdığı odada uyayamaz oldum.
o güzel karanlık ve kuytu köşeme doğru ilerlemekteyken
-artık uyumak için nasıl bir aşk doğduysa içime-
kafam birden küütt etti duvara.
küt etmedi daha doğrusu resmen geri sekti.
o ilk anın acısından sonra yaptığım mallığı fark edip kahkalarla güldüm.
artık hangisi daha büyük mallık siz karar verin;
duvara kafa atmak mı
duvara kafa attığına dakikalarca gülmek mi.
not: bu entry'i girerek bir yazar olarak ciddiye alınma ihtimalimi önemli ölçüde riske ediyorum. *
