garip bir yerdir kadıköy. hüzün, sevinç, mutluluk, ayrılık, kavuşma, sevgi, aşk hepsini içinde barındırır. sokaklarında yürümek insanları başka bir yere götürür. ayrıca ezginin günlüğü' nün harika şarkısıdır.
Bir akşam masası, iki kişiyiz, sen ve ben.
Gidiyorsun hiçbir şey söylemeden, birden.
Kadıköy'de bir yağmurlu bahçeden.
Yıllar külleniyor, izi kalıyor aşkın.
Yüreğim kurtulsada yangından, alevden.
Yana yana kül olayım, unutup yine sevdalanayım.
Geçmem bir daha Kadıköy'den.
Sen uzaklarda ülkem, ben gurbetde bir göçmen.
Zamanı durdurabilsem, ne ben kalsam ne sen gitsen.
Yana yana kül olayım, unutup yine sevdalanayım.
Geçmem bir daha Kadıköy'den.
Ey akşam vapuru, sana mı kalır dünya?
Ben o yağmurlu iskeleye inmem, inmem.
Yana yana kül olayım, unutup yine sevdalanayım.
Geçmem bir daha Kadıköy'den.
Sen uzaklarda ülkem, ben gurbetde bir göçmen.
Zamanı durdurabilsem, ne ben kalsam ne sen gitsen.
Yana yana kül olayım, unutup yine sevdalanayım.
Geçmem bir daha Kadıköy'den.
Geçmem bir daha Kadıköy'den...
