Daima yedek arkadaşı oynuyorum hani yalnızlıktan takılınan. Bundan sıkılmıyorum insanlara yardımcı olabilmek hoşuma gidiyor ama biraz kırıcı sanırım çünkü saçma sapan şekilde açığa çıkıp krizler yaratıyor bende bu durum. Belki güvenle ilgili kendime güvenim olmadı o yüzden başka birine de güvenilir gelmiyorum ama olmayacak da bu bir eksiklik değil kişilik bence. eskiden beri böyleydim hatta eskiden bunlara ek olarak ablamın deyimiyle yabaniydim ama şimdiki halim daha mı iyi yoksa daha mı kötü bilmiyorum. Ben daha iyi olmaya çalışıyorum ve çalıştıkça her şey daha kötüye gidiyor sanki. Sevdiğim insanları kaybettim hem de bir hatam yokken hatam yok derken elbet var ama onlara karşı değil sadece bana ait beni yaralayan hatalar. işin garibi uzaklaşmak yalnız kalmak iyi geliyor bazen öyle oluyor ki evden dışarı çıkmamak istiyorum sadece , kimseyi görmemek. içimdeki asosyallik beni korkutuyor. Ek olarak deyip duracağım çünkü anlatmak istediğim çok şey var neyse işte ek olarak: hayatta en önemli şeylerde daima yanlış tercihleri yaptım eğitim öğretim yaşamım hep adı olan ama içi boş olan okullarda geçti nasıl bir şeyse hep öyle olanı bulmayı başardım, aşk hayatına değinmiyorum bile olmayan bir şey üzerinde konuşmanın anlamı yok zamanında aşka inancım yok edildi ben ki her şeyi aşka bağlardım şimdi inanacak bir şeyim yok. Ama biliyorum hayatımda kötü bir şey yok gayet iyi durumdayım aslında , sağlam bir insanım geçici de olsa arkadaşlıklarım var aşk desen zaten kimde var ki ailem en azından beni seviyor şımarıklık gibi tüm bu mutsuzluk. Ya da hayatın anlamsızlığının farkındalığından kaynaklı bilemiyorum daimi sıkıntı hâli hakim ruhuma.
