şimdi ise kaçtığım bedenlerden daha kendim gibiyim bu gece.
bir sokağın lambası, bir gökkuşağının silik anı, bir göz yaşının sebebi...
ve tüm bu olanlara rağmen bir umut ki almış gidiyor bedenimi, kimselerin vakıf olamadığı bir yerlerde sen varsın, isimsiz; imzasız.
bir azametin yokluğuna gizlenmişsin sanki tanrı gibi.
söylesene;
niyaz edilen pejmürde tanrılar kaç gibi uyur?
peki hangi sermedi alem bertaraf ederdi sensizliğimi?
şimdi odanın ortasında bir sen; bir de ben... huzurlu karanlığım bir de, bir de dilimde yarınlarımın aydın olmasını dileyen dualarım o aciz tanrılara inat, münezzeh tanrıma.
bir çıkmazdayım, sokağın en solunda, bilmiyorum kaçıncı ev ve kaçıncı kat.
sensiz bir intiharın eşiğine sürükleniyorum sadece.
bunu biliyorum sadece....
