kelimelerle dans eden, dünyanın en yakışıklı yüreğine sahip çirkin adamı olan ustanın ölüm yıl dönümü bugün..
onu genellikle ''yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz'' yada ''bana yalanlar söylese yetinecektim ama yalan söyledi'' sözleriyle bilir herkes..
oysa ki neleri vardır ki insanı kendinden alır götürür başka zamanlara, mekanlara, diyarlara..
bugün onun şiirlerinden birini yazmayacağım buraya..
sadece kızının anılarında geçen bir olayını anlatacağım ki insan gibi insan nasıl olunur biraz görelim..
asaf birgün taksiye biner. taksici de kendisi gibi peltektir. ''neveye abi'' der. asaf karaköye gidecektir ama ''kavaköy'' dese taksici dalga geçtiğini düşünebilir. içinde ''r'' harfi geçmeyen ''eminönü'' yü istikamet olarak seçer ve kalan mesafeyi yürüyerek tamamlar..
