ben iyi olmalıyım, ben şöyleyim aslında, içimdeki beni keşfediyorum bilincini yerleştiren bu kitapları okuya okuya bir bakmışsınız 'ben'den başka her şey yalan olmuş hayatınızda sonunda o sizin için en önemli hale gelen 'ben' de kalmamış.
kimdi hatırlayamadım ama psikoloji ile ilgili akademik birinin ayşe arman'la röportajında okumuştum. diyordu ki "kişisel gelişim kitapları kişinin kendisini hep iyi olması gerektiğini işler, oysa ki yaşamayı hissetmek için her duyguyu yaşamak gerekir." yıllardır söylemeye çalıştığımı çok net anlatmıştı bu sözler. hep iyi olma olgusu zamanla iyi olma olgusunun da içini boşaltıyor ve daha da kötüsü hep ben ve hep iyi olmalıyım sonunda problemlerden kaçan, egoist bireyler haline getiriyor bizleri...
ve kişisel gelişim kitapları ile ilgili olumsuz bir başka saptamayı da bir çeviride okumuştum; amerika'da bu tarz kitaplar yazanların kendi hayatlarının tam bir felaket olduğunu örnekleriyle anlatıyordu...
yani sözün özü yazarınız, bu tarz kitapları hiç sevmiyor, okumuyor, tavsiye de etmiyor...
