Metaphysik der Geschlechtsliebe'nin son bölümünde eşcinselliğe açtığı ilginç bir parantez vardır. Der ki: "eşcinsellik, doğası gereği kusursuz bir türe doğru evrilmeye meyilli insanoğlunun, zihinsel ve fiziksel olarak kusurlu bireyler üreteceğini anladığında başvurduğu bir yöntemdir".
Biraz daha açalım: "yaşlı, elden-ayaktan düşmüş, fiziksel ve zihinsel yetilerinde kaybolma yaşayan insanların, bu dönemde doğurdukları ve doğmasına vesile oldukları çocukları, genç ve sağlıklı durumda olan insanların doğurdukları ve doğmasına vesile oldukları çocuklara nazaran daha az mükemmeldirler. insan, içgüdüsel olarak bunu bilir ve bu duruma düştüğünde, cinsel temayülleri, çocuk doğmasına engel olacak şekilde değişime uğrar. Bu, bir tür olarak insan için, kendisini mükemmelleştirmek adına bir çeşit savunma mekanizmasıdır".
Okuyucunun kendisine "e peki eşcinselliğin genç ve sağlıklı insanlar arasında, hem de yaygın bir biçimde görülmesine ne diyorsun, ha, dostum" diye sorabileceğini de düşünen Schopenhauer, bu sapmayı da, aslında tek kelimeyle kısaltılabilecek şekilde şöyle açıklıyor: "özenti".
