Hayatında bulduğu leyla'ya bir kere bile mecnun olamamış biri olaraktan, bu bölüm beni benden almıştır.
O kadar imrendim ki yavuz'un bir anda eylül'ün yanına koşmasına, yaşadıkları anlatmasına, eylül'ün dinlemesine ve ona sarılmasına o kadar imrendim ki anlatamam.Neden ben değil sorusunu yine sordum kendime, her ne kadar cevabı alamayacağımı bilsem de, her sorduğumda üzülenin ben olduğunu bilsem de sordum işte.
Yine hatıraların gözümde canlanmasına engel olamayacağım, tonlarca hatasına kızmama ve o kadar kızmama rağmen yine "ilk gün ki gibi ve kördüğüm gibi" sevdiğimi itiraf edeceğim kendime, saçının bir teline dünyayı değişmeyeceğime tekrardan söz vereceğim.Sanki ne değişecekse hayatımda ?
Mecnun'un leyla ile kavuşamamasında hep kendimi buldum ben, her ne kadar leyla'nın beni sevmediğini bilsem de hep mecnun hisssettim kendimi ya da hissetmeye çalıştım her seferinde başaramayıp içimi ince bir ateşle yaktım ben, hep o leyla olsun istedim,beni sevsin ama yeter ki kavuşmayalım dedim, daha acı olduğunu söyleselerde.
Hep babama anlatabileyim istedim bu derdimi, baba-oğul dertleşelim istedim ama olmadı ya da bir arkadaşa açılayım, onlar anlar dedim,hiçbiri anlamadı.
Şimdi kapatacağım sözlüğü ve resmine bakacağım yeni bir iç çekiş ile her ne kadar bunu hissetmeyeceğini, hissetse de umursamayacağını bilsem de dayanamayıp yapacağım işte, sonra tavana bakıp onu hayal edeceğim, hep mutlu düşler kurarken yine içimdeki sızı gözümden bir yaş olup dökülecek yanaklarıma, sonra hayallerin içinde kaybolup uyanacağım.
Her sabah kalktığımda kendime salak desem de, nerde mutlu bir çift görsem ben hep "seni" arayacağım.
