benim çocuklarımdır. onlara iyiyi ve kötüyü anlatmaktan ziyade zihinlerini ve ufuklarını açan masallar anlatıyorum. her seferinde şaşırıyorlar. bazen aynı masalın sonunu değiştiriyor bazen farklı başladığım masalın sonunu başka masalla kesiştiriyorum. onlar artık pamuk prenses masalını dinlemek bile istemiyorlar. bazen de çocukluğumdan bir hikayeyi anlatıyor geçmişle gelecek arasında bağlar kuruyorum. hep iyiler kazanmıyor malesef. ama çocuklarım kazansın diye her gece anlatıyorum. bir çocuğa masal anlatmak onu gerçeklerden koparmak anlamına gelmiyor, aksine onu büyüsüz bir dünyaya hazırlayabiliyor. son olarak merakla dinliyorlar ve uyumuyorlar.
(bkz: kendimden örnek verdim)
