hiçbir zaman hoş karşılamasamda ne yazık ki mevcudiyetine şaşırmadığım düşmanlıktır.
efendim benim bir çok kürt arkadaşım var, örgüt sempatizanı olanı da var, talabanisine, barzanisine topyekün söveni de var.. birinci kısım için pek arkadaş sıfatını kullanmam doğru değil biliyorum, mecburen katlandığım insanlar diyeyim ben size.
diyeceksiniz ki ne var bunda hepimizin çevresinde var böyle insanlar. benim yoğunlaştığım konu birazcık daha farklı oldu bu mevzuda. terör sempatizanı olup, onlar da boşuna dağa çıkmadı halolö hölölo diyenlere zaten diyecek bir şeyim yok. bir insanı inandığı ideolojiden vazgeçirmek benim nazarımda imkansızdır. dikkat çekmek istediğim güruh diğer kürt arkadaşlarım. yani bir şehit haberi duyulduğunda sizinle beraber üzülen, pkk konusu açıldığında dümdüz söven güzel arkadaşlarım. haliyle bu arkadaşlarım benim kürt insanına inancımı hayatta tutan, aynı ekmeği ikiye bölüp aynı sofrada yemek yemekten gocunmadığım insanlar.. bu noktada hüsrana uğradığım, şaşkınlığımı ve umudumu örseleyen ,yazımın amacı olan ayrıntı ise şudur: bu arkadaşlarımın; istisnasız hepsinin ama hepsinin ailelerinde, en az bir adet koyu pkk sempatizanı bulunuyor. kimisi abisinden şikayet yandı; zorla bdp mitingine götürüldüğü için, kimisi de babasından dert yandı; şehit haberlerine yaptığı saygısızlık için.
velhasıl, içimi acıtan, beraber yaşama ümidimi körelten bu durum şunun ayrımına varmamı sağladı: ne yazık ki her kürt ailesinde; yeşermiş, boy vermiş, kök salmış bir pkk ağacı var. korkum; bu hanelerde mantıklı düşünen, propagandalardan ve zalim düşüncelerden uzak kalmayı başarabilmiş insanlara nefes alacak boşluk kalmayacak olması..
