aşk'ı mekana bağlayanların ankara'yı sevenlerin ankara'yı neden sevdiğimizi anlamalarını beklemek biraz boş galiba. Ben bozkırda doğdum. denizi falan yirmili yaşlar sonunda gördüm. gördüğümde de " vay amına koyum ne güzelmiş lan" demedim. "sonra oh mis gibi deniz kokuyor" da demedim. koku falan almadım ne yalan söyleyim. deniz kokusu deniz kokusu dedikleri yosun kokusuymuş galiba. itiraf etmek gerekirse korktum. ben 20 yaşına kadar ayakları toprağa basan bir insanım. ilk deniz girdiğimde ayaklarım yerden kesilince de aynı korkuyu çok daha fazla hissetmiştim. her girişimde aynı korku bedenimi sarar. toprak adamıyım ben, toprak kokusu sağlamlığı olmadan çok rahat hissetmiyorum kendimi. o yüzden istanbul çok güzel deniz falan beni çok çekmiyor. ha istanbul güzel mi. çok güzel lan. ama deniz yok diye de bir şehri sevmemizi sorgulamanız anlamsızdır. gelin bu işten vazgeçin. böyle anlamsız yargılamalar ve çıkarımlar yapmayın. Ankara'yı seviyorum la ben. denizi olduğu için değil, çok yeşil olduğu için de değil, havası çok güzel olduğu için de dedğil. çıkarsız seviyorum lan işte. toprak gibi. sağlam ayakları yere basacak şekilde seviyorum. istanbul ankaradan çok güzel, izmir de keza çok güzel. ama ben Ankara'da yaşamak istiyorum. sevdiğin kadının kolları gibidir ankara. bana göre.
