askerdeydim. camlari silerken kazayla camda duran kelebegin uzerine cam sil sıkmış ve kelebegin kanatlarinin birbirine yapismasina sebep olmustum. yapis yapis olan kanatlari ayirmaya calisirken, zarar verebilirim diye kurumaya birakip, ertesi gun kurtarma islemine devam edecektim. ama ertesi gun baktigimda, kelebegimiz hakkin rahmetine kavusmustu. olumunden bizzat kendimi sorumlu tutmus, ve buyuk uzuntu duymustum. gercekten icim ciz etmisti. cunku kelebekler guzel canlilardi. oyle sivri sinek gibi isirmazlardi.
ama....
kendimi bugune kadar bosuna yipratmisim. cunku zaten kelebeklerin omru bir gunmus. yani ben o kazaya sebebiyet vermesem bile, kelebek asgari yasam limitini doldurdugu icin olmus.
yillar suren bir sucluluk duygusu uzerimden kalkti. vicdan azabi ne kotu seymis. ama kurtuldum artik.
