Wegener hastasıydı benim babam. Ataklar yüzünden üç kere hastaneye yattı, çıktı. Dördüncünün son atak olmasını diliyorduk. Her şey iyiye gidiyordu, taburcu etmelerine iki gün kalmıştı ki hastalık beyin sapını tuttu, komaya girdi. Bu hastalığın her aşmasında yanındaydım babamın. Komada yattığı süre zarfında da hep ben oldum. Hastalığın, ödemlerin babamın dış görünüşünü değiştirmeye başladığında dahi ordaydım. En son yanına gittiğimde yine öptüm ellerini, ayaklarını. Yine onu çok sevdiğimi söyledim ama bu sefer ağlayarak. Ertesi gün ruhunu teslim etti. Şimdiyse tamamen dağılmış durumdayım. Babamın komaya girmeden bir gün önceki ve komadaki hali gitmiyor gözümün önünden. Sakinleştirici almadan uyuyamıyorum. Hiç iyi değilim sözlük. Herkese iyiyim diyorum ama hiç iyi değilim.
