geçen hafta bu saatlerde belkide hayata tutunmaya çalışıyordun. ama olmadı, olamadı. doktor sabah saatlerinde ellerinden gelen her şeyi yaptıklarını ama seni kurtaramadıklarını söyledi. babamla 5 yıllık ayrılığınız o gün son buldu. babamın acısına dayanabilmiştim anne, yanımda sen vardın, ama sende gidince ben yapayalnız kaldım. seni kaybettiğim gün, beni teselli etmeden, hiç bir şey söylemeden benimle beraber ağlayacak birini bulamadım anne. kardeşimin olmadığına daha önce hiç üzülmemiştim ama o gün, sen daha toprağa konmamışken bu eksikliği tüm iliklerime kadar hissettim. senle beraber o gün son yolculuğumuzu yaptık. 60 km boyunca hiç konuşmadık. ben ara sıra ağladım ama sen hiç tepki vermedin, neden ağladığımı sormadın, göz yaşımı silmedin. sonra seni babamın yanında toprağa verdik. o gün babamla yeniden buluştunuz. bense bu dünyada yapayalnız kaldım. adını bile bilmediğim bir sürü adam bana baş sağlığı diledi. sonra teyzemlerin evine gittik. oraya gelenlerde senin uzun süredir hasta olduğundan, çok acı çektiğinden bahsedip teselli etmeye çalıştılar. onların bu çabaları içimdeki uçurumları daha da büyüttü. birinin onlara ölümün bir kurtuluş olmadığını anlatması lazımdı ama ben nerden başlayacağımı bilemediğimden o konuya girmedim. sen yokken hep yağmur yağdı anne, hem de hiç durmadan yağmaya devam ediyor. bu gün 7. yemeği verdik gelenlere yemek dağıtırken biraz ıslandım. yemek bittikten sonra sobanın yanına gidiyim, üstüm biraz kurusun dedim. bir sürü kadın oturuyormuş, kapıyı açınca da mecburen girdim. bir sürü samimiyetsiz şefkatle karşılaştım. senin en sinirli olduğunda bile bu kadar az şefkat yoktu eminim. kimsenin derdi biz değiliz anne. artık bundan eminim. teyzelerim sağolsunlar hep yanımdalar, onların duygularında yalan yok.
sen ne yaptın anne. seni babamın yanında toprağa verdiğimize mutlu oldun mu, başkalarının dediği gibi acıların hafifledi mi, yağan yağmurlarda ıslandın mı, geceleri üşüdün mü hiç? ben çok üşüyorum anne, çok üşüyorum...
