türkler'in domuz eti yememesi, dini bir konu değildir.
türkler, islamiyet'in kabulünden önce de domuz eti yemezlerdi. bunun nedeni, göçebe hayat süren türkler için domuzun göçebe hayata uygun olmaması ve bu hayvanın etini yemenin, ezeli düşmanları çinliler'in şehirli hayatlarını temsil eder oluşudur.
göçebe hayata uyumsuzluğun nedeni fizikseldir. domuzlar, koyun, keçi ya da inek sürüleri gibi uzun mesafeler katedemezler.
açıkçası çin'deki beyaz piramitler'i gördükten sonra türkler'in yerleşik hayata uzak oldukları fikrine pek katılmıyorum ama yine de bilindiği gibi sonradan uzun dönem göçebe bir hayatları olduğu doğrudur.
yahudilik'te ve islam'da yenmemesinin nedeni, sıcak havada bu oldukça yağlı etin dana, koyun ya da deve etine göre çok daha çabuk bozulması ve trişin gibi bazı hastalıklara sebep olmasıdır. nitekim yahudiler'den müslümanlar'a geçen bir alışkanlıktır aslında bu. ve gerçekten de domuz eti tüketiminin ciddi sağlık sorunlarına yol açtığı dönem dönem antik çağ yahudi topluluklarında görülmüştür.
avrupa'nın nispeten soğuk iklimi, hristiyanlık tarafından hoşgörülen domuz etinin fazla sorun yaşatmadan önemli bir protein kaynağı olarak tüketilmesini sağlamıştır.
açıkçası islam'ın konuya mantık açısından baktığını düşünüyorum. soğuk zincir teknolojisinin bu denli geliştiği günümüzde, sağlığı tehdit etmeyecek domuz etinin dinen sakıncası bulunmaması gerekir. zira ortadoğu'da havanın korkunç sıcak oluşu, gerçekten de bu etin 1400 yıl önce tüketimini tehlikeli kılıyordu. ancak günümüzde bu konu büyük ölçüde aşılmıştır.
ülkemizden örnek verecek olursak, bugün anadolu'da kırsal yörelerde av hayvanı olan yaban domuzu eti tüketilir.
yine de din, vicdani bir husustur ve tanrı ile kul arasına kimse giremez. isteyen kişisel vicdani yorumuna göre uzak durur, isteyen tüketir.
