atatürk havaalanında abimi askere uğurlamaya gitmiştik. vedalaştık abim turnikenin diğer tarafına geçti ve biz artık geri dönmek zorunda kalmıştık. hüzünlüydüm tabikide, önüme bakmadan ilerliyordum çıkış kapısına doğru. yanımda babam vardı, birden adamın birisine çarptım dönüp bir baktım hayko cepkin. sabahın 5inde uykum var zaten gözün yarısı kapalı adamı görünce uykum birden açıldı. adama sertçe çarpmama rağmen dönüp gülümsedi sadece. zaten büyük bir hayranıydım dahada sevdim. hiç sanatçı kaprisleri yoktu ki zaten ben çarpmıştım. elime pardon işareti yapabildim sadece, oda bana okey işareti yaptı.
(bkz: bu da böyle bir anımdır)
