takipçisi olmadığım bir dizi. aslında mütemadiyen takip ettiğim dizi olmadığından, arada göz attığım demek daha doğru olacak. hani bu göz atmamın sebeplerinden biri ve en mühimi,dizinin popüler sanat isimlerinin (ikonlarının diyecektim ama siktir et şimdi onu)içinden kalitesiyle sivrilmiş bazı yönetmenlere, sanatçılara, tiyatroculara atıfta bulunur hali. yani entelektüel isimlerin sadece ismi zikredilmiyor. onlarla ilgili günlük yaşam notları, onların arka dünyalarından bazı şeyler görebiliyoruz. bir nevi ruh yansıması oluyor.(tabii bunlar yapılırken entel camia zaman gelimi gayet keyiflice eleştiriliyor.) kendimi cihangir 'de elde kitap demlenirken pozitif bir şekilde düşünüyorum. az biraz egosal masturbasyon oluyor. kullanılan isimler ortak payda yaratıyor.demirkubuz'dan mozart 'a uzanabiliyoruz.arada mozart'tan oynak bir şeyler çaldık mı tamam oluyor. işin bu kısmı benim cephe de keyif veriyor.
oyuncular arası rol paylaşımı iyi. herkes bir şeyler kotarmaya çalışıyor.arada laf salatasının içinde boğuluyor oyuncular.dizi içi klişeleşmiş über sert, x'e sağlık gibi muhabbetlerin ötesinde göndermeler dişe dokunur oluyor.
bir de unutmadan mozart'tan oynak bir şeyler çalarken gülse'nin hırkasına gözüm ilişti. hayli güzeldi. **
bu arada fazlasıyla kendisini ispatlamış en son gözetleme kulesi 'nde sağlam iş çıkaran dizi için olmazsa olmaz usta oyuncu için;
(bkz: olgun şimşek)
