sozlukte amacsiz entry yoktur, amaci kavrayamayan okuyucu/yazici vardir. su halde, dikkat kesilelim yazanin entrylerine. kavramaya calisalim soylediklerini. empati yapalim bir sure; kendimizi onun yerine koyalim, ben olsam bu entryi niye yazardim diyelim. suclamayalim hemen oyle. zira kolay olani bu. formata uygunsa yol verilmisse bir entrye artik o bize mal olmus demektir. bu noktadan sonra, okudugumuzu anlamaya calisalim; calistik mi, simdi de cevap verelim. neydi bu? niyeydi? cevabi yoksa kotuleyelim, varsa iyileyelim. benimseyelim. haa bi de, her entryi anlamak gibi bir zorunluluk duymak bireyi manyak eyler, daglara cikartir. yavas, yavas. oldugu kadar. anlayabildigimiz kadarindan istifade edelim. gerisini cayira salalim. baska bir kayirani olacaktir bilasuphe.
