yazacaklarıma inanamıyorum ancak; seninle sayısız konularda tartıştık saygımızı yitirmedik, sana çok kez tahammül etmek zorladı beni , son nefesin geleceği gün aklıma geldiğinde ise dizdize oturup iki sevgili gibi ya da annemle paylaştığımız duygular gibi şeyleri seninle paylaşmadığım için burnum sızlıyo gırtlağım düğümleniyo şu an ve bunun ikimizden biri diğerini terkedene kadar olmayacağını bildiğim için şimdi dahi gözlerim doluyo. işte kişioğlunun fıtratı bu ve ben bu fıtrata karşı koymak için veremeyeceğim şey yoktur. n'olurdu be baba he? n'olurdu.
edit: bana bunları düşünme imkanı sağlayan başlık sahibi ve sözlüğe teşekkürlerimi sunuyorum.
