hep irademin ne kadar güçlü olduğuyla övünen biri oldum. aslında iyi de gidiyordum, bazen zorlanıyordum ama bi standartım vardı ve dışardan da çok sağlam görünüyordum nedense. böyle bir amacım yoktu aslında, bir karaktere fazladan bişeyler katma çabasıydı sadece, çoğalma isteğiydi biraz.
arada bazı şeyler sarsmadı değil ama yıkamadı belki de yıkacak kadar güçlü değildi. gücün zirvesi yoktur çünkü. karşılaştığımız en büyük zorluğu, güçlüğü zirve sayarız ama değil aslında.
bazı şeyler değişti. bir durum, başka bir durumun kapısını araladı ve o kapı bambaşka bir duruma soktu doğal haliyle.
kendim dışında, herşey değişmişti bi anda.
bir an geldi.
insanı bin parçaya bölen bir andı.
felaketim oldu, ama ağlamadım.*
ağlayamama gibi sorunum var zira. ağlamam gereken çok şey oldu nedense gözlerim bile yaşarmadı, hatta üzüntülerimin bile sahte olabileceğinden şüphelendim bi ara. halen şüpheleniyor değilim.
neyse.
gözleri gözlerime değdi o an.
felaketim oldu ya la.
bi bok hissemedim, daha doğrusu neler hissettiğimi hatırlayamıyorum. sanki hayatımın o kısa bi kaç dakikalık anları bir mahşer yerinin kargaşası gibi, telaşlı ama ne için telaşlı olduğu bilinmeyen bir bilinmezlik,genelde başı ve sonu olmayan rüyanın, ya başı ya sonu gibiydi.
irade demiştik ya.
o andan sonra olan olmuştu zaten.
hiç bilmediğin ve tanımlayamadığın bir ana, aniden girdiysen ve ne olduğunu hatırlayamıyorsan bazı şeyler de doğal olarak sarsılır.
bastırdığın özlemin, karşı konulamaz bir hale gelmesi gibi mesela.
altına koyamazsın bir ayağı ötekilerden kısa olduğu için sallanan bir masanın,
anca üstünü örtmeye, ya da uzak bi yerlere atmaya çalışırsın, değmemek için, hatırlamamak için.
bellek bazen, en büyük düşmanı olabiliyor insanın.
nedense, pişmanlıklarımızı, iç çektiklerimizi daha sık hatırlarız.
betondan bir gökdelen olabilir irademiz, neyin üstüne kuracağımaza karar veremedikten sonra.
çoğumuz gibi bi bataklığa inşa ediyoruz. çabuk devrilelim diye.
acıyı seviyoruz çünkü. hoşumuza gitmiyor değil ıstırap çekmek, bazen kendimize karşı neden bu denli göt olduğumuzu da anlayamıyorum.
hatıralardır, belleğimizdir velhasıl bizi yıkıp geçebilen şey.
aynı zamanda insan olduğumuzu da hatırlatır, anlayabilene.
