Dönemin siyasal iktidarının, 274 ve 275 sayılı yasaları değiştirerek, sendika seçme özgürlüğünü ortadan kaldırarak, sendikal tekel yaratmayı hedeflediği günler yaşanmaktaydı. Gelişmeler üzerine Devrimci işçi Sendikaları Konfederasyonu (DiSK) Anayasanın tanıdığı direnme hakkını kullanacağını açıkladı. işçiler 15-16 Haziranda istanbul sokaklarını işgal ettiler. istanbul ve çevre illerdeki tüm fabrikalarda üretim durdu, işçiler kent meydanlarına aktı. Haliç köprüleri açıldı. Boğaz&da vapur ve motor ulaşımı kesildi. 16 Haziranda, Kadıköy Meydanı&nda polislerin, sayıları onbinleri aşan işçi kitlesinin üzerine açtığı ateş sonucu Mutlu Akü Fabrikasıdan Yaşar Yıldırım, Vinleksten Mustafa Bayram ve Cevizli Tekel Fabrikasından Mehmet Gıdak adlı işçilerle birlikte bir esnaf ve bir de polis yaşamını yitirdi, yüzlerce işçi yaralandı. Sıkıyönetim ilanına ve işverenlerin işbaşı yapılması konusunda askerleri yardıma çağırmasına rağmen Türk Demir Döküm, Sungurlar, Derby, Elektrometal, Rabak, Auer, Çelik Endüstrisi, Otosan, Arçelik, Vita başta olmak üzere birçok işyerinde direnişler sürdü. Sendikalar ve toplu sözleşme yasalarında yapılmak istenen değişiklikleri protesto etmek için izmirde Lastik-iş, T. Maden-iş ve Gıda-işe bağlı işyerlerinde 18 Haziranda bir gün süreli grev yapıldı. 15-16 Haziran direnişine katıldıkları gerekçesiyle ücretleri kesilen Gıslaved işçileri 13 Ekimde başlattıkları oturma grevini, direnişe döndürdü. Güvenlik güçleri fabrikaya girmek için iş makinaları kullanıp duvarı yıktı, içeri girdiklerinde işçilerin üzerine ateş açıldı ve Lastik-iş üyesi Hüseyin Çapkan öldü. Yarım saati aşan bir çatışmanın sonucunda çok sayıda işçi de yaralandı. Çapkan a binlerce işçinin katıldığı bir tören yapıldı. Aliağa rafinerisi inşaatında çalışan Yapı-iş Sendikası (YiS) üyesi iki yüz seksen işçi 6 Ağustosta greve başladı. işveren, grevi kırmak için çeşitli baskı yöntemlerine başvurdu. 22 Ağustosta şantiyeye mühendisleri taşıyan aracın şoförü Yapı-iş Genel Başkanı Necmettin Giritlioğlu nu öldürdü.
15-16 Haziran 1970 mücadelenin gerçek olanının hikayesidir.
Yıl 1970 idi. Sonra 12 Mart 1971 karanlığı geldi. Sonra 12 Eylül 1980 karanlığı.
Şimdi kapitalist küreselleşme uyum yasaları ile işgalleri ile tüm insanlığı teslim alıyor. Almaya çalışıyor.
Emekten ve insandan yana olanların 15-16 Haziran ruhu ile tüm bu açık saldırılara direnmekten başka ne yolu kalmıştır? Neoliberal programın uygulayıcılarına, gericiliğe ve darbecilere karşı yaşamın tüm alanında direnmekten başka ne yol kalmıştır?
Şimdi ülkemizde ve tüm dünyada yaşananları anlama zamanıdır.
Şimdi değiştirilmeye çalışılan ülke gündeminin gerçeğini bilme zamanıdır.
Şimdi her şeye inat "Eşit, özgür ve demokratik Türkiye" mücadelesinin bayrağını yükseltme zamanıdır.
