Unutmaya çalışırken bu acının geçmeyeceğini anlamak. Yaklaşık 3 haftadır düzelmiştim, ama olmadığını anladım. Düşünmedim çünkü 3 haftadır, mutluluğuma baktım, ama bir an düşününce yine eskisi gibi oldum. içim hiç rahat değil..
Hep ben ağladım, hep ben özledim, hep ben acı çektim. Kalpsiz olan o. Nefret dediğim şey burdan başlıyor. Ayrılıktan sonra 2 ay boyunca resmen hayatım sikildi. Ama bu kızların egosunu yükseltiyormuş, bir erkeğin acı çekmesi. Ben baktan hata yaptım, gereğinden fazla değer verdim, ayrıldıktan önce de sonra da. Şımartmakmış sonucu.
Ve ayrılmadan 3 ay önce -yaz tatilinde- resmen beni ayakta uyutmuş, sevmeye sevmeye 3 ay birlikte olmuş. Bu da kötü.
Her neyse, birşeylerin farkına şu an vardım. Kimse onun yerine geçemiyor be sözlük, kimse olmuyor onun gibi, kimse gülemiyor onun kadar tatlı. Ama salağım işte, hala bunları diyorum. Sevmeyen o, acı çektiren o, ne diye hala böyle yaparsın ki be gönül, ezilme lütfen daha fazla, toparlamıştın eskisine dönme. Mutlu ol be. Mutlu ol, o mutlu, mutlu olmasaydı geri dönerdi. Sen daha niye böyle yaparsın ki. Vazgeç, sert taraf sen ol, umursamaz sen ol, varsın etrafında dolaşsın, gülsün yanında başkalarına, başkalarını sevsin. Umurunda olmasın, ona değer verdiğini gösterme. Nefret etmeye çalışıp uzaklaş ondan. Bunları yap. Artık ezilen taraf sen olma, sen kendi mutluluğuna bak. Unut ya unut. Düşünme kimse onun gibi olamıyo diye. Daha fazla acı çekiyosun, yine ağlıyosun. Yetmedi mi be gönül, yetmedi mi.. Bak yarın onu göreceksin, aynı ortamdasın sonuçta. Ama acı çekmemeye çalış, sakın ona gösterme mutsuzluğunu. Varsın mutlu olsun, kaybeden o. Senin hiçbir hatan yok, o kalbini sevmeyenler düşünsün, bağlanma artık ona. Sevme artık..
