çok büyük takıntılarım var. insan olmak beni yoruyor. hatta delirtiyor. istesem de sosyal olamayacağım bi yerde yaşadığımdan, yalnız kaldıkça içimdeki derinliği daha da deşiyorum. mutluluk çok uzak bana. 12 yaşındayken obsesif kompulsif bozukluk vardı bende. sonra düzelmiştim. hayatı tiye alarak, eğlenceli bir şekilde yaşamaya başlamıştım. trajedileri bir şekilde atlattım. bir çok kötü tecrübe edindim ama hayatta en korktuğum şeyin tekrar bu olduğunu farkettim. nolur olmasın. nolur takıntılarım hayatımı etkisi altına almasın. en kötüsü bu, çünkü mutlu olacak anı yakalasan bile, adı üstünde "takıntı" işte, tekrar hatırlayıp mutsuz olabilirim. kurtulmak kolay değil. daha önce de yaşadım. bir daha olmaz diyordum. annemden gelen beyin yapısı yüzünden böyle. kahretsin. kendimi pislik olarak nitelendirmeye başladım yine. olamaz.
